Το Blond όπως γνωρίζετε όσες και όσοι με διαβάζετε, αποφεύγει συστηματικά να ασχολείται με την πολιτική. Όχι γιατί δεν με απασχολεί ή γιατί δεν έχω άποψη – και επιχειρήματα- αλλά γιατί έχω επιλέξει μέσα από αυτό το ροζ site να γράφω για άλλα, συνήθως πιο ανέμελα και αισιόδοξα πράγματα. Όμως ακριβώς για αυτόν τον λόγο, το ότι σήμερα νοιώθω πραγματικά αισιόδοξη για το μέλλον, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις που έχουν μεν σαν αφορμή τις χτεσινές πολιτικές εξελίξεις, είναι όμως στην βάση τους θέματα αρχής και πολιτισμού.
Βλέπετε, στην ζωή μου αγαπώ τους ανθρώπους που έχουν καλλιέργεια, επίπεδο, και που είναι ικανοί και άξιοι ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. (Εξαιρούνται φυσικά όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή.) Πιστεύω ακράδαντα πως μόνο όταν στοχεύεις ψηλά και μακριά μπορείς να αλλάξεις την ζωή σου προς το καλύτερο, και πως χρειάζεται διαρκής προσπάθεια για να βελτιωνόμαστε, σαν άνθρωποι κυρίως και στην συνέχεια σαν επαγγελματίες. Και αν με ενοχλούσε κάτι αφόρητα την τετραετία που πέρασε, αλλά και τις προηγούμενες – έστω και λιγότερο- ήταν πως έμοιαζαν να έχουν σαν βάση τους και σαν στόχο τους την απόλυτη μετριότητα σε κάθε επίπεδο. Άνθρωποι αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι, με απόλυτη απουσία αισθητικής, οράματος, και ήθους, που κάθε μέρα μας απογύμνωναν από ότι καλό, όμορφο και υψηλό είχαμε σαν κοινωνία και σαν χώρα.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια έφυγαν από την Ελλάδα 600.000 άνθρωποι. Στην πλειοψηφία τους νέοι, σπουδασμένοι, ταλαντούχοι, που αποφάσισαν να αναζητήσουν αλλού αυτό που δεν μπορούσε να τους προσφέρει πια η πατρίδα τους. Προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που το δικαιούνταν.Τέσσερα χρόνια τώρα είδα το παιδί μου αλλά και τους φίλους του, 28 χρονών σήμερα όλοι τους, να παλεύουν να βρουν κατ’ αρχάς -και στην συνέχεια να επιβιώσουν μέσα από αυτές- δουλειές που πληρώνουν ψίχουλα σε σχέση με τις ανάγκες αλλά και με τις φιλοδοξίες τους. Να μην μπορούν να φύγουν από τα σπίτια των γονιών τους γιατί δεν είχαν τα χρήματα για να ζήσουν μόνοι τους, να μην μπορούν να ονειρευτούν γιατί ξαφνικά, το ταβάνι ήταν πολύ χαμηλό και τους πλάκωνε.Κυρίως, είδα την χώρα μου, μια χώρα που αγαπώ πάντα με πάθος, να ξεφτιλίζεται στο εξωτερικό από την πολιτική της ηγεσία που δεν ήξερε, αλλά και δεν θέλησε ποτέ να μάθει τι σημαίνει να εκπροσωπείς την πατρίδα σου και όχι απλά τον εαυτό σου.
Μην παρεξηγηθώ, πολλά χρόνια τώρα οι πολιτικές μας ηγεσίες υπήρξαν απογοητευτικές. Όμως η προηγούμενη τις ξεπέρασε όλες. Και έπιασε πάτο. Και προσωπικά, δεν έχω χειρότερο από τους ανθρώπους εκείνους που επειδή είναι οι ίδιοι λίγοι και μέτριοι, όταν τους δίνεται η ευκαιρία, αντί να την αρπάξουν και να βελτιωθούν, προσπαθούν να κατεβάσουν τους άλλους στο επίπεδο τους αντί να ανέβουν εκείνοι στο δικό τους.Το να είσαι λίγος, καμιά φορά μπορεί να είναι και θέμα τύχης. Ή ατυχίας. Δεν γεννιόμαστε και δεν μεγαλώνουμε όλοι υπό τις ίδιες συνθήκες και με τις ίδιες ευκαιρίες. Το να παραμείνεις λίγος όμως, είναι θέμα επιλογής. Και αυτή είναι μια επιλογή που στην δική μου, προσωπική ατζέντα, απλά δεν υφίσταται. Δεν την δέχομαι πρώτα από όλα για το εαυτό μου, άρα δεν έχω και κανέναν λόγο να την ανεχτώ από τον οποιονδήποτε άλλο.
Έτσι, σήμερα, είμαι για πρώτη φορά αισιόδοξη μετά από πολύ καιρό. Όχι γιατί πιστεύω στα θαύματα, ούτε γιατί θεωρώ πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα μας. Μένει να δούμε τι θα κάνει, και πως, όμως το ότι επιτέλους αναλαμβάνει να κυβερνήσει την χώρα μας ένας άνθρωπος με εκπληκτικές σπουδές, με καλλιέργεια, με επίπεδο, και με σωστό, μετριοπαθή και κυρίως ενωτικό λόγο, είναι σαν μια βαθιά ανάσα από καθαρό αέρα μετά από πολύ, πολύ καιρό.
Δεν θα σας κρύψω πως ήμουν από εκείνους που τον αντιμετώπισαν πολύ επιφυλακτικά όταν έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί σέρνει μαζί του ένα επώνυμο που έχει μεγάλο ειδικό βάρος – και όχι ιδιαίτερα θετικό- γιατί δεν πιστεύω πως η πολιτική είναι μαγαζάκι που το κληρονομεί ο γιος από τον μπαμπά και τον παππού του, και γιατί καμιά φορά ακόμα και εμείς οι ίδιοι μπερδεύουμε τους χαμηλούς τόνους με το χάρισμα. Και την έλλειψη του. Παρακολουθώντας τον όμως τα τελευταία χρόνια, διέκρινα στις κινήσεις και την στάση του έναν άνθρωπο με όραμα, με αποφασιστικότητα και με σαφή στρατηγική. Που του πέτυχε κιόλας, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Όπως οι περισσότεροι από εμάς που ψηφίσαμε άνθρωπο και όχι κόμμα, έχω τεράστιες προσδοκίες και ελάχιστες ανοχές. Και θα περιμένω με ανυπομονησία αλλά και με αμεροληψία να δω την συνέχεια.
‘Όμως χτες βράδυ, ακούγοντας τους δύο λόγους, του πρώην πρωθυπουργού και του επόμενου, ένοιωσα τουλάχιστον καθησυχασμένη. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, κανείς δεν θα ξαναγελάσει με την χώρα μας διεθνώς. Και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να σταθεί όρθιος απέναντι στην παλιά φρουρά του κόμματος του και να διαλέξει να συνεργαστεί με νέους ανθρώπους, με επιτυχημένους τεχνοκράτες και να κυβερνήσει με φιλελεύθερη ματιά, μπορεί και να μας δώσει αυτό που χρειαζόμαστε όλοι μας περισσότερο από όλα τα άλλα. Προοπτική και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ίδωμεν…
